محمدعلی طاهری
به نام خدا
در هر فرایند آموزشی، لازم است استاد بعد از روشنگری درباره ی مباحث مورد نظر خود، مدتی شاگردان را با آنچه آموخته اند، وا گذارد تا در مدت غیبت او، فرصت کافی برای به پختگی رسیدن و کاربردی کردن آن آموزه ها فراهم گردد. انتظار شاگرد برای ملاقات دوباره با استاد (در مدت غیبت) خود یکی از عوامل تأثیر گذار بر این پختگی است. با توجه به این که در دوران غیبت، به دلیل عدم امکان ارتباط مستقیم با استاد احتمال بروز غفلت هائی از سوی شاگردان بسیار زیاد است، این پرسش مطرح می شود که با وجود امکان غفلت، این پختگی چگونه محقق می گردد؟
دوراهی غیبت، از این جهت که با انتظار همراه است، می تواند بر سازندگی و پختگی شاگردان مؤثر باشد؛ چرا که اگر این انتظار در جهت هدف صحیحی باشد، تلاش شاگردان مفید واقع می شود. بنابراین، انتظار محکی برای میزان فهم و درک آموزهها محسوب می گردد و اصل «شاگرد در انتظار» به عنوان یکی از اصول رشد و تعالی ضرورت می یابد.
این که شاگرد می داند که معلم خواهد آمد و او در مقابل آموزه هایش باید پاسخگو باشد، عاملی است برای اینکه در زمان غیبت اقدام مثبتی درجهت به ثمر رساندن این آموزه ها انجام دهد.
دوران غیبت استاد علاوه بر آن که مرحلهی آمادگی برای یک آزمون نهائی است، خود نیز یک مرحله امتحان است. در تمام ادیان «امتحان» را با «انتظار» قرین کرده اند؛ امتحانی که زمانش معلوم نیست ولزوم آمادگی بشر در هر لحظه را می طلبد.
صِرف وجود یک ولی خدا در بین مردم، هیچ گاه باعث نجات آن مردم نشده است؛ مگر این که آن ها به درک او رسیده و آمادگی بهره مندی از آموزه هایش و اجرای آن ها را داشته باشند. چنین درکی مستلزم داشتن «مقام صدق» است.
«مقام صدق» مرحله ای از مراحل هدایت باطنی است که در آن، فرد هر آنچه را که حق است، تصدیق می کند و می تواند حق را از نا حق و سره را از ناسره تشخیص دهد.
حقیقت دعا برای ظهور، این است که ما از امتحان بزرگ عهد آخر باکی نداریم و برای شاگردی در محضر آن معلم عالی رتبه آماده هستیم. باز تاب شعوری این خواسته از طریق آئینه ی روح جمعی بر معرفت و ادراک بشریت تأثیر می گذارد و بر اساس قانون بازتاب، بر بُعد زمینی واقعه ی ظهور نیز مؤثر است. وقتی برای ظهور منجی به طور ظاهری دعا می کنیم، مانند هر دعای ظاهری دیگری بی تأثیر است؛ اما وقتی با تمام وجود و با معرفت این دعا را مطرح می کنیم، با ایجاد تحول در میان مردم و افزایش زمینه های ادراکی آن ها، به اجابت نزدیک می شود
به نام خدا
در هر فرایند آموزشی، لازم است استاد بعد از روشنگری درباره ی مباحث مورد نظر خود، مدتی شاگردان را با آنچه آموخته اند، وا گذارد تا در مدت غیبت او، فرصت کافی برای به پختگی رسیدن و کاربردی کردن آن آموزه ها فراهم گردد. انتظار شاگرد برای ملاقات دوباره با استاد (در مدت غیبت) خود یکی از عوامل تأثیر گذار بر این پختگی است. با توجه به این که در دوران غیبت، به دلیل عدم امکان ارتباط مستقیم با استاد احتمال بروز غفلت هائی از سوی شاگردان بسیار زیاد است، این پرسش مطرح می شود که با وجود امکان غفلت، این پختگی چگونه محقق می گردد؟
دوراهی غیبت، از این جهت که با انتظار همراه است، می تواند بر سازندگی و پختگی شاگردان مؤثر باشد؛ چرا که اگر این انتظار در جهت هدف صحیحی باشد، تلاش شاگردان مفید واقع می شود. بنابراین، انتظار محکی برای میزان فهم و درک آموزهها محسوب می گردد و اصل «شاگرد در انتظار» به عنوان یکی از اصول رشد و تعالی ضرورت می یابد.
این که شاگرد می داند که معلم خواهد آمد و او در مقابل آموزه هایش باید پاسخگو باشد، عاملی است برای اینکه در زمان غیبت اقدام مثبتی درجهت به ثمر رساندن این آموزه ها انجام دهد.
دوران غیبت استاد علاوه بر آن که مرحلهی آمادگی برای یک آزمون نهائی است، خود نیز یک مرحله امتحان است. در تمام ادیان «امتحان» را با «انتظار» قرین کرده اند؛ امتحانی که زمانش معلوم نیست ولزوم آمادگی بشر در هر لحظه را می طلبد.
صِرف وجود یک ولی خدا در بین مردم، هیچ گاه باعث نجات آن مردم نشده است؛ مگر این که آن ها به درک او رسیده و آمادگی بهره مندی از آموزه هایش و اجرای آن ها را داشته باشند. چنین درکی مستلزم داشتن «مقام صدق» است.
«مقام صدق» مرحله ای از مراحل هدایت باطنی است که در آن، فرد هر آنچه را که حق است، تصدیق می کند و می تواند حق را از نا حق و سره را از ناسره تشخیص دهد.
حقیقت دعا برای ظهور، این است که ما از امتحان بزرگ عهد آخر باکی نداریم و برای شاگردی در محضر آن معلم عالی رتبه آماده هستیم. باز تاب شعوری این خواسته از طریق آئینه ی روح جمعی بر معرفت و ادراک بشریت تأثیر می گذارد و بر اساس قانون بازتاب، بر بُعد زمینی واقعه ی ظهور نیز مؤثر است. وقتی برای ظهور منجی به طور ظاهری دعا می کنیم، مانند هر دعای ظاهری دیگری بی تأثیر است؛ اما وقتی با تمام وجود و با معرفت این دعا را مطرح می کنیم، با ایجاد تحول در میان مردم و افزایش زمینه های ادراکی آن ها، به اجابت نزدیک می شود
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر