در هر فرایند آموزشی,لازم است استاد بعد از روشنگری درباره ی مباحث مورد نظر خود,مدتی شاگردان را با آنچه آموخته اند,وا گذارد تا در مدت غیبت او,فرصت کافی برای به پختگی رسیدن و کاربردی کردن آن آموزه ها فراهم گردد.انتظار شاگرد برای ملاقات دوباره با استاد (در مدت غیبت) خود یکی از عوامل تاثیر گذار بر این پختگی است.با توجه به اینکه در دوران غیبت,به دلیل عدم امکان ارتباط مستقیم با استاد احتمال بروز غفلت هایی از سوی شاگردان بسیار زیاد است,این پرسش مطرح می شود که با وجود امکان غفلت,این پختگی چگونه محقق می گردد؟
دوره ی غیبت,از این جهت که با انتظار همراه است,می تواند بر سازندگی و پختگی شاگردان موثر باشد;چرا که اگر این انتظار در جهت هدف صحیحی باشد,تلاش شاگردان مفید واقع می شود.بنابراین,انتظار محکی برای میزان فهم و درک آموزه ها محسوب می گردد و اصل <<شاگرد در انتظار>> به عنوان یکی از اصول رشد و تعالی ضرورت می یابد.
در طی اعصار و قرون,پیامبران و اولیای الهی(به عنوان راهنمایان و علائم الطریق)آموزه هایی را به منظور کمال بشر ارائه کرده اند و پس از آن,بشر دوران غیبت این بزرگان را به منظور دست یافتن به پختگی و کاربردی کردن آن آموزه ها و نیز برای ارزیابی بازخورد این تعالیم تجربه می کند.طبق اصل<<شاگرد در انتظار>>,برای آنکه جریان <<ولایت >> بتواند در ادامه ی جریان <<نبوت>> نقش و رسالت پیام آوران الهی در عرصه ی هستی را تکمیل کند,غیبت,انتظار و ظهور لازم است.
بدون این اصل که در مقابل تعالیم ارائه شده و پس از طی مدت زمانی بدون حضور استاد,موعد درس پس دادن فرا می رسد و بدون آگاهی از بازگشت آن استاد,طرح آموزش ناقص و بی ثمر خواهد بود.این که شاگرد می داند که معلم خواهد آمد و او در مقابل آموزه هایش باید پاسخگو باشد,عاملی است برای این که در زمان غیبت اقدام مثبتی در جهت به ثمر رساندن این آموزه ها انجام دهد.
دوران غیبت استاد علاوه بر آن که مرحله ی آمادگی برای یک آزمون نهائی است,خود نیز یک مرحله امتحان است.در تمام ادیان<<امتحان>> را با <<انتظار>> قرین کرده اند;امتحانی که زمانش معلوم نیست و لزوم آمادگی بشر در هر لحظه را می طلبد.برای مثال,انتظار برای وقوع مرگ,ظهور,قیامت ,... ,و مشخص نبودن زمان دقیق این وقایع ,عامل آزمون و ایجاد پختگی است.در یک نظام تربیتی که هدف آن,تربیت افرادی است که پس از آموختن اصول پرواز در آسمان کمال,سر انجام روزی قادر به پرواز مستقل می شوند,غیبت استاد برای قرار گرفتن شاگردان در آزمون انتظار و مواجه شدن آن ها با آزمون نهایی که زمان آن معلوم نیست,اجتناب ناپذیر است.
کتاب چند مقاله pdf فلسفه غیبت و مفهوم انتظار صفحه 121و 122
در طی اعصار و قرون,پیامبران و اولیای الهی(به عنوان راهنمایان و علائم الطریق)آموزه هایی را به منظور کمال بشر ارائه کرده اند و پس از آن,بشر دوران غیبت این بزرگان را به منظور دست یافتن به پختگی و کاربردی کردن آن آموزه ها و نیز برای ارزیابی بازخورد این تعالیم تجربه می کند.طبق اصل<<شاگرد در انتظار>>,برای آنکه جریان <<ولایت >> بتواند در ادامه ی جریان <<نبوت>> نقش و رسالت پیام آوران الهی در عرصه ی هستی را تکمیل کند,غیبت,انتظار و ظهور لازم است.
بدون این اصل که در مقابل تعالیم ارائه شده و پس از طی مدت زمانی بدون حضور استاد,موعد درس پس دادن فرا می رسد و بدون آگاهی از بازگشت آن استاد,طرح آموزش ناقص و بی ثمر خواهد بود.این که شاگرد می داند که معلم خواهد آمد و او در مقابل آموزه هایش باید پاسخگو باشد,عاملی است برای این که در زمان غیبت اقدام مثبتی در جهت به ثمر رساندن این آموزه ها انجام دهد.
دوران غیبت استاد علاوه بر آن که مرحله ی آمادگی برای یک آزمون نهائی است,خود نیز یک مرحله امتحان است.در تمام ادیان<<امتحان>> را با <<انتظار>> قرین کرده اند;امتحانی که زمانش معلوم نیست و لزوم آمادگی بشر در هر لحظه را می طلبد.برای مثال,انتظار برای وقوع مرگ,ظهور,قیامت ,... ,و مشخص نبودن زمان دقیق این وقایع ,عامل آزمون و ایجاد پختگی است.در یک نظام تربیتی که هدف آن,تربیت افرادی است که پس از آموختن اصول پرواز در آسمان کمال,سر انجام روزی قادر به پرواز مستقل می شوند,غیبت استاد برای قرار گرفتن شاگردان در آزمون انتظار و مواجه شدن آن ها با آزمون نهایی که زمان آن معلوم نیست,اجتناب ناپذیر است.
کتاب چند مقاله pdf فلسفه غیبت و مفهوم انتظار صفحه 121و 122
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر