ادامه "حقیقت چیست؟"

زمانی که روی زمین راه می رویم و یا به مانعی مثل دیوار برخورد می کنیم, چنین می انگاریم که آن دیوار یا زمین مملو از ماده ایست که ذرات آن به طور فشرده ای کنار یکدیگر قرار گرفته اند و به اندازه حجم ظاهریشان آکنه از ماده می باشند, ولی در واقع آنچه ما رویت می کنیم و حس لامسه بر درستی آن صحه می گذارد, چیزی غیر از حجم واقعی ماده بوده, حجمی کاذب است.
هیچ ماده ای نمی تواند ماده دیگری را لمس کرده, با آن تماس پیدا کند, مگر در حد ذره ا, مثل تصادم بین ذرات پروتون و نوترون در انفجرات هسته ای که منجر به انهدام ماده و آزاد سازی انرژی مهیبی می شود.
تمامی مواد و عناصر از دیوار گرفته تا جسم مان, از ذرات کوچکی به نام اتم درست شده اند که خود این اتمها نیز از ذرات کوچک تری به نام پروتون, نوترون و الکترون تشکیل شده اند.در حقیقت اتم اسمی است که به مجموعه کنار هم چیده شده این سه ذره اطلاق میشود.پروتون و نوترون در مرکز اتم و الکترون تقریبا با جرمی معادل یک دو هزارم جرم پروتون, همچون بادکنکی که جرم کمی را در حجم زیادی جا داده , به دور هسته اتم گردش می کند.
فاصله بین هسته اتم تا اولین مدار الکترون, نسبت به حجم این ذرات به حدی است که اگر قطر هسته اتم را به اندازه یک فندق بزرگ کنیم فاصله بین الکترون تا هسته اتم نیم کیلومتر خواهد شد, این امر بیانگر آن است که اتم بیش از آنکه از ماده تشکیل شده باشد از فضای خالی تشکیل شده است و این گردش الکترون با سرعت نزدیک به نور است که حجمی کاذب را برای ادراکات به نمایش در می آورد.مثل آتش گردانی که وقتی با سرعت زیادی به چرخش در می آید, به جای یک نقطه نورانی, به صورت یک حلقه بزرگ از اتش دیده می شود.این توهم ناش از نقص کانال های ادراکی می باشد.